Büchlein, Häuschen, Tischchen… zdrobnień używamy stosunkowo często, zauważalnie duże upodobanie do zdrabniania wszelkiego rodzaju rzeczowników zauważyłem wśród osób rozmawiających z dziećmi. Syneczku, zjadłeś śniadanko ze swojego nowego talerzyka? Itp. :) Ale nie przesadzajmy, we wszystkim ważny jest umiar. Wracając do sedna. W języku niemieckim zdrobnienia tworzymy przede wszystkim (w Hochdeutsch, z pominięciem regionalizmów i dialektów) za pomocą dwóch przyrostków: -chen i -lein. Ich użycie warunkuje m.in. zakończenie rzeczownika, który ma być zdrobniony. Przyrostka -lein używamy głównie wtedy, gdy rzeczownik kończy się na -g, -ch lub -ng, np.: der Zwerg -…
Cechą dosyć charakterystyczną dla języka niemieckiego jest częste występowanie rzeczowników złożonych (Zusammengesetzte Substantive; Komposita), np.: der Blumentopf – doniczka na kwiaty (die Blume – kwiat + der Topf – garnek, doniczka) czy die Topfblume – roślina doniczkowa. Rzeczowniki złożone składają się z dwóch lub nieraz więcej wyrazów, przy czym warto podkreślić fakt, że ostatni człon złożenia jest ZAWSZE rzeczownikiem i nazywamy go wyrazem określanym. Od tego ostatniego członu zależy też rodzaj gramatyczny całego złożenia i od niego właśnie zaczynamy tłumaczenie. Wystarczy porównać podane wyżej przykłady. Mamy